کتاب حوض فیروزه

چهل متر خانه خالی دیگر خوشحالی نداشت. داشت؟ صفحات روزنامه را روی زمین خالی انداخته بودم تا بتوانم بنشینم و به بدبختی هایم فکر کنم. یک اتاق کوچک، یک سالن مستطیل دراز که به بالکنی یک در یک ختم می شد و شومینه ای کوچک و خالی…آشپزخانه هم بیشتر شبیه آبدارخانه ای محقر در یک اداره فکسنی بود با دو ردیف کابینت و گازی سه شعله روی میزی. دستشویی و حمام در یک جا خلاصه شده بود اما برای جور کردن رهن همین خانه چهل متری کوچک در کوچه پس کوچه های بهارستان کلی به خودم فشار آورده بودم. فکر کردم شاید با چند کشیک اضافه در ماه و شیفت های لانگ تایم بشود آخر ماه چند تکه خنزرپنزر از دست دوم فروشی خرید تا حداقل خانه از این لُختی درآید. فقط لباس هایم همراهم بود و مدارک تحصیلی و شناسایی ام. فرار کرده بودم. از همه مهمتر جانم را برداشته و در رفته بودم، وسایل چه ارزشی داشت؟ پیش خودم فکر کردم این افه ها مال امثال ساناز است که پول دارند و برایشان گفتن چنین جمله ای راحت است نه ما که برای خرید هرچیزی باید ماه ها پس انداز کنیم و سرانجام هم با وام و قسط بندی و هزار بدبختی صاحب چیزی شویم که آن هم ممکن است یک وسیله تاپ و عالی و طبق آخرین مد نباشد! باز فکر کردم همین که سالم و سلامت جان به در برده ام خودش خیلی حرف است. همین که ناگهانی گم و گور شدم. فقط کاش پیدا نشوم. در همین کوچه تنگ و باریک با خانه های هزارسال ساخت کسی نتواند پیدایم کند. ساناز قول داده بود یک دست رخت خواب برایم بیاورد. به ساعت مچی ام نگاه کردم و دلم از گرسنگی مالش رفت. بعد فکر کردم می شود دو النگوی پرپری دستم را هم بفروشم و مایحتاج اصلی و ضروری ام را بخرم. دوباره به خودم نهیب زدم “تو بیمارستان غذات رو بخور. باید با یه وعده کنار بیای. تازه هیکلت هم رو فرم می مونه.” در ذهنم لیست کارهایی که می شد در هزینه ها صرفه جویی کرد را می شمردم: صبحانه و نهار در بیمارستان. تلفن به مامان هم می شد از بیمارستان و در وقت کوتاه استراحت باشد البته اگر مترون بخش که مثل عقاب چهارچشمی می پاییدمان سرو کله اش پیدا نمی شد. حتی می شد که شامپو و صابون و کرم دست و صورت هم از بیمارستان بیاورم.