سربند کودکانه یا حسین

مهدیار، بچۀ فاطمه -خواهرم- تازه شش‌ماهه شده؛ گلولۀ نمک، بازیگوش و کم‌خواب. البته که بچۀ حلال‌زاده به دایی‌اش می‌رود. علاوه‌بر این‌ها، مثل خودم از گرما فراری است. هرچه جوراب پایش می‌کنند، در می‌آورد؛ کلاه که به ثانیه هم نمی‌کشد. با فریاد و فغان و اعتراض!

برایش سربند کودک گرفتم تا در محرم ببندد. فاطمه گفت: «دستت درد نکنه، ولی این وروجک که نمی‌ذاره». گفتم: «راست می‌گی، یادم نبود». با ناامیدی سربند را به پیشانی‌اش بستم. هیچ واکنشی نشان نداد، سربند تا شب روی پیشانی‌اش بود. مادرم گفت: «پسرم از همین حالا سرباز آقاست». حاج‌خانم -مادربزرگم- برای سرباز شش‌ماهۀ آقا گریه کرد. من و فاطمه هم منقلب شدیم. دامادمان معتقد است، اما معقول. پشت سر به فاطمه گفته بود: «بگو این‌ها افسانه درست نکنند! این قضیه کاملاً اتفاقیه». من در دل گفتم: «افسانه‌های ما، همین اتفاق‌ها هستند».