بیرق ورودی مجلس

«گوشۀ امن خانۀ پدری»

یحتمل آن‌که باعجله و لابد به‌خیال خودش با نگرانی، برای حفظ حرمت دستگاه امام حسین علیه‌السلام توی جمعیت، بانیِ مجلس را پیدا می‌کند و تذکر می‌دهد که: آقا، بگویید این خانم‌ها و آقایان با ظاهر فلان‌جور، به هیئت نیایند، به خوابش هم نمی‌دیده که حاج‌قاسم سلیمانی از آن گوشۀ مجلس، در جوابش بگوید: «مجلس مادر خودشان است، کجا بروند؟! ما چه‌کاره‌ایم؟!» و بعد نه‌تنها به او، که به همۀ کسانی که مثل او فکر می‌کنند و به همۀ ما، درسی بدهد از وسعت محبت اهل‌بیت علیهم‌السلام.

و ما این حرف‌ها را خوب می‌فهمیم. آن روزهایی که آن‌قدر حالمان خراب است که حتی نزدیک‌ترین کسان زندگی‌مان، تحمل مارا ندارند، باز می‌دانیم خانۀ امنی در گوشۀ این شهر هنوز هست که برای ابد، صاحب‌خانه‌اش پذیرای ماست. با هر خبط و خطایی که از ما سرزده و نزده، با همۀ قول و قرارهایی که از دیدار قبل تا حالا یادمان رفته است. همین که عطر گرم چاییِ روضه بپیچد و همین که به‌واسطۀ مهر خادم روضه‌اش، غبار کدورت فراق از روح و جان خسته‌مان بگیرد، می‌داند که خودمان از خداخواسته، همۀ سیر تا پیاز این دوری و دل‌تنگی را رو می‌کنیم. آخر توی این خانه بد ندیده‌ایم که هیچ، همه‌اش هم نمک‌گیر محبت اهل خانه شدیم.

ما دل‌گرمیم به همان نوشتۀ سر در هیئت؛ به اینکه داخل‌شدن همان و در سایه‌سار امن خانۀ پدری بودن، همان. «ادخلوها بسلام آمنین».
تولید خانه ماهد